تنگی کانال نخاع و بی اختیاری ادرار، تشخیص و راهکارهای درمانی آن

تنگی نخاع زمانی رخ می‌دهد که فضاهای ستون فقرات باریک شده و به نخاع و اعصاب فشار وارد می‌کنند. این مسئله می‌تواند منجر به علائم مختلفی از جمله درد، بی‌حسی و ضعف در پاها شود. در برخی موارد، تنگی کانال نخاعی نیز می‌تواند باعث بی‌اختیاری ادرار شود. بنابراین، در مواجه با چنین بیماری، (تنگی کانال نخاع و بی‌ اختیاری ادرار ) باید به دکتر متخصص مراجعه کنید. این مقاله صرفا برای آگاهی خوانندگان عزیز از تنگی کانال نخاع که یکی از عوارض مهم آن، بی اختیاری ادرار، به همراه شیوه‌های تشخیص و درمان آن نوشته شده است و به‌هیچ وجه به منزله تجویز دارو یا توصیه به درمان به شمار نمی‌آید. برای درمان و بهبود علائم بیماری می‌توانید به کلینیک تخصصی دکتر ارتوپد مراجعه کرده تا با مشاورهای تخصصی در جهت درمان آن اقدام کنید.

ارتباط بین تنگی کانال نخاعی و بی اختیاری ادرار

بی اختیاری ادرار یک مشکل رایج است که میلیون‌ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار داده است. این مشکل می‌تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله سن، زایمان و برخی شرایط خاص جسمانی و پزشکی باشد. بنابراین اگر این عارضه با عدم کنترل ادرار همراه باشد، مدیریت آن دشوار می‌شود.

ارتباط بین تنگی کانال نخاع و بی‌اختیاری ادرار پیچیده است و به طور کامل درک نشده است. با این حال، چندین مکانیسم بالقوه ممکن است تنگی نخاعی را به بی اختیاری ادرار مرتبط کند.

اختلال در اعصاب ماهیچه ها و اسفنکترهای مثانه

یک توضیح احتمالی این است که باریک شدن کانال نخاعی به اعصابی که عملکرد مثانه را کنترل می‌کنند فشار آورده و در نهایت عملکرد ماهیچه‌ها و اسفنکترهای مثانه را مختل می‌کند و بی‌اختیاری ادرار اتفاق می‌افتد.

تاثیر بر روی عضلات لگن

مکانیسم بالقوه دیگر این است که تنگی نخاعی می‌تواند منجر به تغییراتی در وضعیت راه رفتن شود و کم‌کم‌ بر عضلات کف لگن تأثیر گذاشته و باعث بی‌اختیاری ادرار می‌شود. علاوه بر این، تنگی کانال نخاعی می‌تواند منجر به کاهش تحرک و فعالیت بدنی شود و در نتیجه عضلات کف لگن را ضعیف کرده و کنترل مثانه را کاهش دهد و بی اختیاری ادرار منجر شود.

 کاهش تحرک و فعالیت بدنی

علاوه بر موارد گفته شده، کاهش تحرک و فعالیت بدنی مرتبط با تنگی کانال نخاعی می‌تواند بی‌اختیاری ادرار را تشدید کند. حرکات محدود و کاهش فعالیت بدنی می‌تواند عضلات کف لگن را به مرور زمان ضعیف کند و کنترل عملکرد مثانه را برای افراد مبتلا به تنگی نخاع دشوارتر کند.

نکته: مهم است که بدانیم همه افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی بی‌اختیاری ادرار را تجربه نمی‌کنند. رابطه بین این دو شرایط پیچیده و چند عاملی است. این شامل ترکیبی از عوامل تشریحی مرتبط با فشردگی عصب در ستون فقرات، عوامل عصبی موثر بر سیگنال‌های کنترل مثانه از مغز و همچنین شرایط اسکلتی عضلانی مؤثر بر وضعیت بدن، راه رفتن و قدرت عضلانی کف لگن است.

در نتیجه، اگرچه چندین مکانیسم بالقوه وجود دارد که تنگی نخاع  بی‌اختیاری ادرار را به هم مرتبط می کند، اما تحقیقات بیشتری برای درک کامل این رابطه مورد نیاز است. با درک بهتر نحوه ارتباط این دو بیماری، متخصصان ممکن است بتوانند استراتژی‌های درمانی موثرتری برای افراد مبتلا به این بیماری تجویز کنند. علاوه بر این، آگاهی از این ارتباط بالقوه ممکن است به بهبود تشخیص زودهنگام، تشخیص و مدیریت هر دو بیماری کمک کند و در نتیجه کیفیت زندگی افراد مبتلا را بهبود بخشد.

علائم بی اختیاری ادراری به دلیل تنگی کانال نخاعی

بی اختیاری ادرار، خودش به تنهایی، یک علامت شایع و ناراحت کننده است که بسیاری از افراد، به ویژه آنهایی که دچار تنگی کانال نخاعی هستند را درگیر می‌کند.

بی اختیاری ادرار به عنوان نشت غیر ارادی ادرار تعریف می‌شود و می‌تواند به روش‌های مختلفی بروز پیدا کند. برخی از افراد ممکن است گاه به گاه هنگام سرفه یا عطسه نشت ادرار را تجربه کنند. درحالی‌که برخی دیگر ممکن است کنترل مثانه را به‌طور کامل از دست بدهند.

بی اختیاری ادراری سرریز

یکی از رایج ترین انواع بی اختیاری ادراری مرتبط با تنگی کانال نخاعی به نام بی اختیاری سرریز شناخته می شود. این علامت زمانی اتفاق می افتد که مثانه بیش از حد پر شده و به دلیل فشرده شدن عصب نمی تواند به درستی تخلیه شود. در نتیجه، مقدار کمی ادرار ممکن است به طور غیرمنتظره ای نشت کند که منجر به علائمی مانند تکرر ادرار، مشکل در شروع ادرار و جریان ضعیف ادرار شود.

بی اختیاری فوری

نوع دیگری از بی اختیاری ادرار که می تواند با تنگی کانال نخاعی رخ دهد، بی اختیاری فوری نامیده می شود. این علامت زمانی اتفاق می افتد که عضله دترسور (عضله ای که تخلیه مثانه را کنترل می‌کند) به دلیل اختلال عملکرد عصبی بیش از حد فعال باشد. در نتیجه، افراد ممکن است یک میل ناگهانی و شدید برای ادرار کردن و به دنبال آن از دست دادن غیرارادی ادرار قبل از رسیدن به دستشویی را تجربه کنند.

بی اختیاری عملکردی ادرار

علاوه بر این نوع بی‌اختیاری ادرار، افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی ممکن است بی اختیاری عملکردی را نیز تجربه کنند. این علامت زمانی اتفاق می‌افتد که محدودیت‌های فیزیکی یا اختلالات شناختی مانع از رسیدن به موقع فرد به توالت می‌شود تا از سرازیر شدن نابهنگام ادرار جلوگیری کند. به عنوان مثال، اگر فردی که نیاز به دستشویی دارد، به دلیل درد یا ضعف ناشی از تنگی نخاعی در راه رفتن مشکل داشته باشد، ممکن است نتواند در زمانی کوتاهی، سریعا خود را به دستشویی برساند.

تأثیرات بی‌اختیاری ادراری بر زندگی روزمره

تاثیر بی اختیاری ادرار بر افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی بسیار قابل توجه است. نه تنها باعث خجالت و انزوای اجتماعی می‌شود، بلکه در صورت عدم درمان صحیح می‌تواند منجر به تحریکات و عفونت‌های پوستی شود. علاوه بر این، بسیاری از افراد ممکن است به دلیل این علائم، پریشانی عاطفی و کاهش لذت از زندگی را تجربه کنند.

تشخیص تنگی کانال نخاع و مشکل مثانه در کنترل ادرار

تشخیص بی اختیاری ادرار در افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی نیازمند یک رویکرد جامع است که هر دو شرایط را به‌طور همزمان بررسی کند. این کار ممکن است شامل ارزیابی کامل توسط متخصصان پزشکی مانند متخصصان مغز و اعصاب، اورولوژیست‌ها، جراحان ارتوپد، فیزیوتراپیست‌ها و سایر متخصصان باشد.

همان‌طور که گفتیم، بی اختیاری ادرار یکی از علائم شایع مرتبط با تنگی کانال نخاعی است و زمانی اتفاق می‌افتد که اعصابی که مثانه را کنترل می‌کنند به دلیل باریک شدن کانال نخاعی فشرده یا آسیب دیده باشند. این موضوع می تواند باعث مشکل در کنترل ادرار شود و منجر به ریزش غیر ارادی ادرار یا از دست دادن کنترل مثانه شود. شدت بی اختیاری ادرار بسته به میزان فشار و آسیب عصبی می‌تواند متفاوت باشد.

معاینات بالینی و بررسی سوابق پزشکی

تشخیص بی اختیاری ادرار مربوط به تنگی کانال نخاعی شامل ارزیابی کامل توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی است که معمولاً شامل بررسی دقیق تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و احتمالاً آزمایش‌های اضافی مانند: مطالعات یورودینامیک یا تصویربرداری MRI یا سی‌تی اسکن برای ارزیابی میزان فشردگی عصب است.

تشخیص تخصصی تنگی کانال نخاع و عدم کنترل ادرار

تشخیص بی اختیاری ادرار در افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی نیازمند یک رویکرد چند وجهی است که دخالت متخصصان مختلف پزشکی را می‌طلبد.

مغز و اعصاب

متخصصان مغز و اعصاب نقش مهمی در ارزیابی میزان آسیب عصبی و تأثیر آن بر عملکرد مثانه دارند. آنها ممکن است آزمایشاتی را برای ارزیابی عملکرد اعصابی که کارکردهای مثانه را کنترل می‌کنند را توصیه کنند و تعیین کنند که آیا آسیب عصبی به بی‌اختیاری ادرار کمک کرده است یا خیر.

اورولوژی

علاوه بر این، اورولوژیست‌ها نقش حیاتی در ارزیابی عملکرد مثانه و شناسایی هر گونه مشکل اورولوژیکی که ممکن است در بی‌اختیاری ادرار نقش داشته باشد، ایفا می‌کنند. آن‌ها ممکن است آزمایش‌هایی مانند یورودینامیک را برای ارزیابی عملکرد مثانه و شناسایی مشکلات اورولوژیکی زمینه‌ای که ممکن است در بی‌اختیاری ادرار نقش داشته باشند، انجام دهند.

درمان تنگی کانال نخاع و عدم توانایی در کنترل ادرار

گزینه های درمانی برای بی اختیاری ادرار مربوط به تنگی کانال نخاعی ممکن است شامل اقداماتی از قبیل: تمرینات کف لگن، تغییرات رفتاری (مانند دفع سریع ادرار)، تغییرات سبک زندگی (مانند مدیریت وزن) و مدیریت دارویی (مانند داروهای آنتی کولینرژیک) باشد. با این حال، در مواردی که این اقدامات ناکارآمد یا ناکافی باشند، ممکن است مداخلات تهاجمی‌تر مانند مدولاسیون عصب یا جراحی در نظر گرفته شود.

درمان فارماکولوژیک تنگی کانال نخاع

چندین گزینه درمانی از جمله درمان های دارویی برای تنگی نخاع وجود دارد. یک گزینه استفاده از داروهای آنتی کولینرژیک برای کمک به مدیریت بی‌اختیاری ادرار مربوط به تنگی کانال نخاعی است. این داروها با مسدود کردن گیرنده‌های استیل کولین، یک انتقال‌دهنده عصبی که در عملکرد مثانه نقش دارد، عمل می کنند. با کاهش انقباضات مثانه و افزایش ظرفیت آن، داروهای آنتی کولینرژیک می‌توانند به بهبود علائم بی اختیاری ادرار کمک کنند.

اکسی بوتینین

اکسی بوتینین یک داروی آنتی کولینرژیک است که معمولا برای درمان بی‌اختیاری ادرار استفاده می‌شود. اکسی بوتینین با شل کردن ماهیچه صاف مثانه عمل می‌کند، در نتیجه انقباضات و اسپاسم غیرارادی را کاهش می‌دهد و ظرفیت مثانه افزایش پیدا می‌کند. این موضوع می‌تواند به کاهش تکرر ادرار و همچنین بی‌اختیاری فوری کمک کند.

تولترودین

تولترودین یکی دیگر از داروهای آنتی کولینرژیک است که می‌تواند برای درمان بی‌اختیاری ادرار مربوط به تنگی کانال نخاعی استفاده شود. مانند اکسی بوتینین، تولترودین با مسدود کردن عمل استیل کولین بر روی عضلات مثانه کار می‌کند و منجر به کاهش انقباضات مثانه و افزایش ظرفیت آن می‌شود. عوارض جانبی داروها به شرخ زیر است:

اگرچه داروهای آنتی کولینرژیک می‌توانند در کنترل علائم بی‌اختیاری ادراری مربوط به تنگی نخاع موثر باشند، اما بدون عوارض جانبی نیستند. عوارض جانبی رایج این داروها شامل خشکی دهان، یبوست، تاری دید و خواب آلودگی است. همچنین، در برخی موارد می‌توانند باعث اختلال شناختی یا سردرگمی، به ویژه در افراد مسن شوند.

در نتیجه، درمان‌های دارویی مانند داروهای آنتی‌کولینرژیک ممکن است یک گزینه موثر برای مدیریت علائم بی‌اختیاری ادرار مربوط به تنگی کانال نخاعی باشد. با این حال، مهم است که پزشکان هنگام تعیین یک برنامه درمانی مناسب برای هر بیمار مبتلا به این بیماری، فواید بالقوه را در برابر خطرات و عوارض جانبی مرتبط با این داروها ارزیابی کنند.

درمان فیزیوتراپی

علاوه بر متخصصان پزشکی، فیزیوتراپیست ها نیز ممکن است بتوانند نقش مهمی در ارزیابی و درمان بی‌اختیاری ادرار در افراد مبتلا به تنگی نخاع داشته باشند. آنها می‌توانند تمرینات هدفمند و برنامه های توانبخشی را با هدف بهبود قدرت عضلات کف لگن و کنترل مثانه ارائه دهند. علاوه بر این، آنها می‌توانند در مورد اصلاح سبک زندگی و استراتژی‌های مناسب برای کمک به مدیریت درست این وضعیت، مشاوره‌هایی ارائه دهند.

تمرینات کف لگن

تمرینات کف لگن یک درمان رایج برای بی‌اختیاری ادرار مربوط به تنگی کانال نخاعی است. هدف این تمرینات تقویت عضلات کف لگن است که می‌تواند به بهبود کنترل مثانه کمک کند. با انجام منظم این تمرینات، علائم بی‌اختیاری ادرار در فرد کاهش می‌یابد.

تکنیک‌های تنظیم اعصاب برای درمان تنگی کانال نخاع و کنترل ادرار

تکنیک‌های مدولاسیون یا تنظیم اعصاب یکی از رویکردهای درمانی است که هدف آن قرار دادن اعصاب خاص درگیر در کنترل عملکرد مثانه برای کمک به بهبود عملکرد کلی است.

تکنیک‌های تنظیم اعصاب (neuromodulation) شامل هدف قرار دادن اعصاب خاص درگیر در کنترل عملکرد مثانه برای کمک به بهبود عملکرد کلی است. این متد ممکن است شامل روش‌هایی مانند مدولاسیون عصب ساکرال یا تحریک عصب تیبیال محیطی باشد.

مدولاسیون عصب ساکرال

مدولاسیون عصب ساکرال که به‌عنوان تعدیل عصبی ساکرال نیز شناخته می‌شود، یک روش کم تهاجمی است که شامل قرار دادن یک دستگاه کوچک در نزدیکی اعصاب خاجی است که وظیفه کنترل عملکرد مثانه و روده را بر عهده دارند. این دستگاه تکانه‌های الکتریکی را به این اعصاب می‌رساند و به تنظیم فعالیت مثانه و بهبود علائمی مانند فوریت ادرار، تکرر ادرار و بی اختیاری کمک می‌کند. نشان داده شده است که این تکنیک در مدیریت علائم مثانه بیش فعال و احتباس ادراری غیر انسدادی موثر است.

تحریک عصب تیبیال

تحریک عصب تیبیال محیطی یکی‌دیگر از تکنیک‌های تعدیل عصبی است که شامل قرار دادن یک الکترود سوزنی کوچک در نزدیکی عصب تیبیال مچ پا است. الکترود تحریک الکتریکی سطح پایینی را به عصب می‌رساند، سپس به سمت بالا حرکت می‌کند و بر اعصابی که عملکرد مثانه را کنترل می‌کنند، تأثیر می‌گذارد. نشان داده شده است که این تکنیک در کاهش علائم مثانه بیش فعال و بهبود فوریت و تکرر ادرار موثر است.

مدولاسیون عصب ساکرال و تحریک عصب تیبیال محیطی روش‌های نسبتاً ایمن با حداقل عوارض جانبی در نظر گرفته می‌شوند. آنها معمولاً به صورت سرپایی و تحت بی‌حسی موضعی انجام می‌شوند و به بیماران اجازه می‌دهند همان روز به خانه بازگردند. اگرچه این تکنیک‌ها برای همه مبتلایان به تنگی نخاعی مناسب نیستند، اما می‌توانند تسکین قابل توجهی را برای کسانی که به درمان‌هایی از این دست پاسخ خوبی نداده‌اند، ارائه دهند.

تغییرات رفتاری برای درمان تنگی کانال نخاعی

تغییرات رفتاری مانند دفع سریع ادرار نیز ممکن است در مدیریت بی‌اختیاری ادرار مفید باشد. با ایجاد یک برنامه منظم برای تخلیه مثانه و اجتناب از موقعیت‌های آسیب‌زا و حساس، افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی می‌توانند علائم بی اختیاری ادراری خود را بهتر مدیریت کنند.

تغییرات سبک زندگی برای درمان تنگی کانال نخاعی و کمک به کنترل ادرار

تغییرات سبک زندگی، مانند کنترل وزن، می‌تواند در بهبود بی‌اختیاری ادرار مربوط به تنگی کانال نخاعی نیز موثر باشد. اضافه وزن می‌تواند فشار بیشتری بر عضلات کف لگن و مثانه وارد کند و منجر به افزایش علائم بی‌اختیاری ادرار شود. با حفظ وزن مناسب از طریق رژیم غذایی و ورزش، افراد ممکن است بتوانند علائم خود را کاهش دهند و عملکرد بهتری در کنترل مثانه خود داشته باشند.

هنگامی‌که رویکردهای درمانی برای مدیریت علائم مربوط به اختلال عملکرد مثانه ناشی از تنگی نخاعی کافی نباشد، تکنیک‌های تعدیل عصبی مانند مدولاسیون عصب ساکرال یا تحریک عصب تیبیال محیطی ممکن است به‌عنوان گزینه‌های درمانی در نظر گرفته شوند. این روش‌های کم تهاجمی نتایج امیدوارکننده‌ای را در بهبود عملکرد مثانه و کیفیت زندگی در افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی نشان داده‌اند.

عمل جراحی بی اختیاری ادرار و تنگی کانال نخاع

اگرچه همان طور که دیدیم، گزینه های درمانی غیرجراحی برای تنگی کانال نخاعی مانند فیزیوتراپی و دارو وجود دارد، اما ممکن است در برخی موارد جراحی برای تسکین علائم و بهبود کیفیت زندگی ضروری باشد.

جراحی رفع فشار

جراحی رفع فشار یک گزینه دیگر برای درمان بی‌اختیاری ادرار مربوط به تنگی کانال نخاعی، است. این نوع جراحی شامل برداشتن فشار از کانال نخاعی برای کاهش فشار روی اعصاب است. کاهش این فشار، می‌تواند به تسکین علائمی مانند بی‌اختیاری ادرار کمک کند.

جراحی اصلاحی

یکی‌دیگر از روش‌های جراحی برای درمان تنگی کانال نخاعی، جراحی اصلاحی است. هدف این نوع جراحی ترمیم هرگونه ناهنجاری ساختاری ستون فقرات است که ممکن است در بی‌اختیاری ادرار نقش داشته باشد. با رفع این ناهنجاری‌ها، جراحی اصلاحی می‌تواند به بهبود کنترل مثانه و کاهش بی‌اختیاری ادرار کمک کند.

جراحی‌های کم تهاجمی‌تر

علاوه بر این گزینه‌های جراحی، روش های کم تهاجمی نیز برای درمان تنگی نخاع وجود دارد. این روش‌ها شامل استفاده از برش‌های کوچک و ابزارهای تخصصی برای دسترسی به ستون فقرات، کاهش خطر عوارض و تسریع زمان بهبودی است.

توجه به عوارض جراحی کانال نخاع و بی اختیاری ادرار

توجه به این نکته حائز اهمیت است که در حالی‌که جراحی می‌تواند در تسکین بی‌اختیاری ادرار مربوط به تنگی کانال نخاعی موثر باشد، اما خطرات و عوارض بالقوه‌ای نیز دارد. قبل از انجام هر نوع جراحی برای تنگی کانال نخاعی، بنابراین، مهم است که بیماران شرایط خود را با یک متخصص واجد شرایط در میان بگذارند و مزایای بالقوه را در برابر خطرات و عوارض جانبی ارزیابی کنند.

در نتیجه، گزینه‌های درمانی جراحی مانند جراحی رفع فشار و جراحی اصلاحی ممکن است در درمان بی‌اختیاری ادرار مربوط به تنگی کانال نخاعی موثر باشد. هدف این روش‌های جراحی کاهش فشار روی اعصاب و درمان ناهنجاری‌های ساختاری در ستون فقرات، کمک به بهبود کنترل مثانه و کاهش بی‌اختیاری ادرار است. با این حال، برای بیماران مهم است که گزینه های خود را به دقت بررسی کنند و قبل از انجام هر نوع جراحی برای تنگی نخاعی با یک پزشک متخصص مشورت کنند.

علاوه‌بر درمان مستقیم علائم بی اختیاری ادرار، درمان موثر تنگی کانال نخاعی نیز مهم است. گزینه های درمانی برای تنگی نخاع ممکن است شامل فیزیوتراپی، امدیریت درد با داروها یا تزریقات، مداخلات جراحی (مانند روش‌های رفع فشار یا فیوژن) یا ترکیبی از این رویکردها باشد.

علاوه بر این، افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی باید تشویق شوند تا فعالیت بدنی منظمی داشته باشند و سلامت کلی و تحرک خود را حفظ کنند تا خطر تشدید علائم بی‌اختیاری ادرار را به حداقل برسانند.

بی اختیاری ادرار بعد از عمل تنگی کانال نخاعی

بی اختیاری ممکن است پس از جراحی تنگی ستون فقرات رخ دهد. همان گونه که دیدیم، جراحی اغلب برای کاهش فشار روی اعصاب و بهبود علائم توصیه می‌شود. با این حال، بی‌اختیاری ادرار ممکن است پس از جراحی ایجاد شود و باعث ناراحتی و مشکلات قابل توجهی برای بیماران شود.

آسیب اعصاب مثانه

چندین علت بالقوه برای بی اختیاری ادرار پس از جراحی تنگی نخاع وجود دارد. یکی از دلایل احتمالی آسیب به آن دسته از اعصاب در طول جراحی است که عملکرد مثانه را  کنترل می‌کنند. اعصابی که عملکرد مثانه را کنترل می‌کنند در نزدیکی محل تنگی نخاع قرار دارند و ممکن است به‌طور ناخواسته در طی جراحی آسیب ببینند و منجر به مشکلاتی در کنترل ادرار شوند.

اختلال در ارتباط مغز و مثانه

یکی‌دیگر از علل بالقوه بی‌اختیاری ادرار پس از جراحی تنگی نخاعی، اختلال در ارتباط طبیعی بین مغز و مثانه است. عمل جراحی می‌تواند این ارتباط را مختل کند و منجر به مشکل در کنترل عملکرد مثانه شود.

سایر عوامل دخیل در تنگی کانال نخاع

علاوه بر این علل بالقوه، عوامل دیگری مانند سن، شرایط پزشکی بیمار و داروها نیز می‌توانند در بی‌اختیاری ادرار پس از جراحی تنگی ستون فقرات نقش داشته باشند. برای مثال، بیماران مسن‌تر ممکن است عضلات کف لگن ضعیف‌تری داشته باشند و کنترل کمتری بر عملکرد مثانه خود داشته باشند و در نتیجه احتمال ابتلا به بی‌اختیاری ادرار پس از جراحی در آنها بیشتر شود.

گزینه‌های درمانی برای این گونه بی‌اختیاری ادرار پس از جراحی تنگی کانال نخاعی بسته به شدت علائم و علل زمینه‌ای متفاوت است. اما برخی از درمان‌ها با آن چه در مورد بی‌اختیاری طبیعی ناشی از تنگی کانال نخاعی دیدیم، مشترک است. از مهم‌ترین این درمان‌ها می‌توان به مواردی همچون: تمرینات کف لگن، رفتار درمانی و دارودرمانی ممکن است برای برخی از بیماران موثر باشد. در موارد شدیدتر، مداخلات جراحی مانند نصب ضربان ساز مثانه یا اسفنکتر مصنوعی ممکن است ضروری باشد.

مهم است که متخصصان جراحی، بی‌اختیاری ادرار را پس از جراحی تنگی نخاعی با حساسیت و همدلی بالا با بیمار درمان کنند، زیرا بیماری که از قبل سابقه عمل را داشته، بسیار وضع حساسی دارد. بیماران باید تشویق شوند تا علائم خود را آشکارا با تیم پزشکی خود در میان بگذارند تا از گزینه‌های درمانی مناسب برخوردار شوند.

سخن پایانی

تنگی ستون فقرات وضعیتی است که با باریک شدن فضاهای ستون فقرات منجر به فشار بر روی اعصاب می‌شود.  در نتیجه، باعث درد، بی‌حسی، ضعف و … می‌شود.

تنگی کانال نخاع و بی اختیاری ادرار در اثر عوامل مختلفی مانند: سن، شرایط پزشکی هنگام زایمان و … ایجاد می‌شود. ارتباط بین تنگی کانال نخاعی و بی‌اختیاری ادرار پیچیده است و به‌طور کامل شناخته نشده است، اما مکانیسم‌های بالقوه‌ای وجود دارد که توسط آن تنگی نخاعی ممکن است در بی‌اختیاری ادرار نقش داشته باشد.

همه مبتلایان به تنگی کانال نخاعی بی اختیاری ادرار را تجربه نمی‌کنند. تشخیص، درمان و مدیریت این بیماری نیاز به یک رویکرد جامع شامل دارد که همکاری و مشورت متخصصان مغز و اعصاب، اورولوژیست ها، جراحان ارتوپد و سایر پزشکان را می‌طلبد.