کمردرد و دردهای تیرکشنده به پاها از شایع‌ترین مشکلات ستون فقرات هستند که اغلب افراد آن‌ها را نادیده می‌گیرند. این دردها ممکن است نشانه دو مشکل متفاوت اما جدی باشند: فتق دیسک کمر یا تنگی کانال نخاع. درحالی که هر دو این شرایط باعث ایجاد ناراحتی می‌شوند، روش‌های درمانی کاملاً متفاوتی دارند. دیسک کمر معمولاً با دردهای ناگهانی و تیرکشنده همراه است، اما که تنگی کانال نخاع بیشتر موجب گرفتگی و بی‌حسی پاها پس از راه رفتن می‌شود.
مراجعه به بهترین دکتر برای لیزر تنگی کانال نخاعی و بهترین متخصص ستون فقرات در مراحل اولیه می‌تواند از عوارض خطرناکی مانند ضعف عضلانی دائم یا مشکلات حرکتی پیشگیری کند. امروزه با پیشرفت روش‌های درمانی، بسیاری از بیماران با درمان قطعی و بدون نیاز به جراحی‌های سنگین بهبود می‌یابند. این مقاله به شما کمک می‌کند تا با شناخت دقیق علائم و تفاوت‌های این دو مشکل، در اسرع وقت اقدامات لازم را انجام دهید و از زندگی بدون درد لذت ببرید.
فهرست مطالب
- 1 تعریف دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی
- 2 تفاوت‌های آناتومیک بین دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی
- 3 علائم دیسک کمر: درد سیاتیکی، بی‌حسی و کاهش قدرت عضلات
- 4 علائم تنگی کانال نخاعی: دشواری در راه رفتن و فشار بر نخاع
- 5 مقایسه علائم دو بیماری در فعالیت‌های روزمره و وضعیت‌های خاص
- 6 روش‌های تشخیص: معاینه، MRI و نوار عصب
- 7 روش‌های درمان دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی
- 8 زمان مراجعه به پزشک و عوارض بی‌توجهی به دیسک کمر یا تنگی کانال نخاعی
- 9 جمع‌بندی نهایی: کدام خطرناک‌تر است؟ و چه باید کرد؟
تعریف دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی
دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی دو بیماری متفاوت اما نسبتاً شایع در ناحیه ستون فقرات هستند که گاه علائم مشابهی ایجاد می‌کنند و همین موضوع باعث سردرگمی بیماران می‌شود. دیسک کمر زمانی رخ می‌دهد که یکی از دیسک‌های بین‌مهره‌ای دچار بیرون‌زدگی یا پارگی شود و به ریشه‌های عصبی اطراف فشار وارد کند. در مقابل، تنگی کانال نخاعی حالتی است که در آن فضای عبور نخاع یا ریشه‌های عصبی باریک می‌شود و این فشار می‌تواند باعث درد، گزگز و اختلال در راه رفتن شود.
فرق اصلی این دو بیماری در منشأ فشاری است که به اعصاب وارد می‌شود. در بیماری دیسک کمر، خود دیسک مشکل‌ساز می‌شود، اما در تنگی کانال نخاعی معمولاً ساختار استخوانی و رباط‌ها عامل تنگ شدن مسیر عبور عصب هستند.
شناخت دقیق تفاوت دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی برای انتخاب روش درمانی مؤثر ضروری است. در ادامه، با علائم، روش‌های تشخیص و درمان هر دو بیماری بیشتر آشنا می‌شویم.
تفاوت‌های آناتومیک بین دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی
برای درک بهتر تفاوت بین دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی، ابتدا باید با ساختار ستون فقرات آشنا شویم. ستون مهره‌ها از مهره‌های استخوانی و دیسک‌هایی که میان آن‌ها قرار دارند تشکیل شده است. دیسک‌ها مانند بالشتک‌هایی انعطاف‌پذیر عمل می‌کنند و از سایش مهره‌ها روی هم جلوگیری می‌کنند. زمانی که این دیسک‌ها دچار پارگی یا بیرون‌زدگی شوند، به عصب‌های اطراف فشار می‌آورند که به آن دیسک کمر می‌گوییم.
در مقابل، تنگی کانال نخاعی یک مشکل ساختاری گسترده‌تر است. در این حالت، کانالی که نخاع و ریشه‌های عصبی از آن عبور می‌کنند، به دلایل مختلفی مانند ضخیم شدن رباط‌ها، رشد غیرطبیعی استخوان‌ها یا بیرون‌زدگی دیسک، باریک می‌شود. این تنگ شدن باعث محدودیت فضا برای اعصاب شده و در نتیجه فرد دچار درد، بی‌حسی یا ضعف عضلانی می‌شود.
به زبان ساده، دیسک کمر بیشتر درگیر یک دیسک خاص و موضعی است، در حالی که تنگی کانال نخاعی معمولاً یک روند گسترده‌تر و مزمن است که بخش بزرگی از کانال نخاعی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. شناخت این تفاوت‌های آناتومیک برای تشخیص و درمان صحیح کاملاً ضروری است.
علائم دیسک کمر: درد سیاتیکی، بی‌حسی و کاهش قدرت عضلات
یکی از مهم‌ترین نشانه‌های دیسک کمر، درد تیرکشنده‌ای است که از ناحیه کمر به سمت پا انتشار می‌یابد. این درد که معمولاً به آن درد سیاتیکی می‌گویند، ممکن است از باسن شروع شود و تا پشت ران یا ساق پا ادامه پیدا کند. در بسیاری از بیماران، این درد به صورت ناگهانی آغاز می‌شود و در هنگام نشستن، عطسه یا بلند کردن اجسام بدتر می‌شود.
به جز درد، افراد دچار دیسک کمر اغلب بی‌حسی یا گزگز را در نواحی خاصی از پا تجربه می‌کنند. این علائم حسی معمولاً در همان مناطقی بروز می‌کنند که درد در آن‌ها احساس می‌شود و نشان‌دهنده درگیری ریشه‌های عصبی خاصی هستند.
از دیگر علائم قابل توجه می‌توان به کاهش قدرت عضلات اشاره کرد. در موارد شدید، بیمار ممکن است هنگام راه رفتن با ضعف در پا یا کشیدن آن روی زمین مواجه شود. حتی در برخی از بیماران، ناتوانی در بالا بردن پنجه پا (افتادگی پا) دیده می‌شود که نیاز به بررسی فوری پزشکی دارد.
شناخت دقیق این علائم می‌تواند به تشخیص سریع‌تر دیسک کمر و پیشگیری از پیشرفت آن کمک کند.
علائم تنگی کانال نخاعی: دشواری در راه رفتن و فشار بر نخاع
تنگی کانال نخاعی بیماری‌ای است که با فشرده‌سازی تدریجی نخاع و اعصاب اطراف آن همراه است. این فشردگی اغلب به دلیل افزایش سن، آرتروز یا بیرون‌زدگی دیسک رخ می‌دهد و باعث بروز علائمی می‌شود که گاهی با دیسک کمر اشتباه گرفته می‌شوند.
یکی از اصلی‌ترین نشانه‌های تنگی کانال نخاعی دشواری در راه رفتن است. بیماران معمولاً گزارش می‌کنند که بعد از چند دقیقه پیاده‌روی دچار درد، کرختی یا سنگینی در پاها می‌شوند. این درد در حالت ایستاده یا راه رفتن طولانی تشدید شده و اغلب با نشستن یا خم شدن به جلو کاهش می‌یابد. این پدیده به نام کلودیکاسیون عصبی شناخته می‌شود و از علائم مشخص این بیماری است.
برخلاف دیسک کمر که اغلب یک‌طرفه و به‌صورت ناگهانی ظاهر می‌شود، علائم تنگی کانال نخاعی معمولاً تدریجی، دوطرفه و درگیرکننده نواحی گسترده‌تری از اندام تحتانی هستند. در مراحل پیشرفته، ممکن است فرد احساس کند که کنترل عضلات پا را از دست می‌دهد یا هنگام بالا رفتن از پله‌ها تعادلش به‌هم می‌ریزد.
در موارد شدیدتر، این بیماری می‌تواند منجر به اختلال در کنترل ادرار یا مدفوع شود. این علائم نشانه‌ای هشداردهنده هستند که نیاز به مداخله سریع پزشکی دارند.
تنگی کانال نخاعی با فشار مداوم بر نخاع، می‌تواند کیفیت زندگی فرد را به‌شدت کاهش دهد. شناخت این علائم و افتراق آن از نشانه‌های دیسک کمر برای درمان مناسب بسیار حیاتی است.
مقایسه علائم دو بیماری در فعالیت‌های روزمره و وضعیت‌های خاص
اگرچه دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی هر دو موجب درد در ناحیه کمر و پاها می‌شوند، اما بروز این علائم در فعالیت‌های روزمره و وضعیت‌های خاص تفاوت‌های قابل توجهی دارد. آگاهی از این تفاوت‌ها، هم در تشخیص و هم در انتخاب روش درمانی نقش مهمی ایفا می‌کند.
در افرادی که به دیسک کمر مبتلا هستند، درد معمولاً با فعالیت‌هایی مثل نشستن طولانی، بلند کردن اجسام سنگین یا خم شدن تشدید می‌شود. برخلاف آن، راه رفتن یا ایستادن در برخی موارد باعث بهبود نسبی درد می‌شود. این بیماران ممکن است هنگام برخاستن از صندلی یا در حین برخاستن از حالت خوابیده، احساس تیر کشیدن در پا را تجربه کنند.
اما در تنگی کانال نخاعی، الگوی درد کاملاً متفاوت است. بیماران غالباً اظهار می‌کنند که پس از چند دقیقه راه رفتن، دچار درد، خستگی یا سنگینی در پاها می‌شوند. این حالت که به تدریج پیشرفت می‌کند، با توقف حرکت یا نشستن تسکین می‌یابد. برخلاف دیسک کمر، در این افراد نشستن یا خم شدن به جلو (مثل تکیه دادن روی چرخ خرید) باعث بهبود علائم می‌شود.
در موقعیت‌هایی مانند بالا رفتن از پله‌ها، افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی اغلب از بی‌ثباتی و کاهش قدرت عضلات شکایت دارند. در حالی که در دیسک کمر، درد معمولاً موضعی‌تر و یک‌طرفه است و در صورت فشرده شدن ریشه عصب، به شکل تیر کشیدن به پاها احساس می‌شود.
شناخت تفاوت واکنش بدن به وضعیت‌های خاص، مانند ایستادن، راه رفتن، نشستن و خم شدن، به پزشک کمک می‌کند تا بین این دو بیماری تمایز قائل شود و درمان مناسب را انتخاب کند.
روش‌های تشخیص: معاینه، MRI و نوار عصب
تشخیص صحیح میان دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی نیازمند بررسی دقیق بالینی و استفاده از ابزارهای تصویربرداری پیشرفته است. پزشک با تلفیق علائم بیمار، معاینه فیزیکی و نتایج تصویربرداری، می‌تواند نوع بیماری را مشخص و مسیر درمانی مناسبی را تعیین کند.
اولین قدم در فرآیند تشخیص، معاینه فیزیکی است. پزشک با بررسی قدرت عضلات، رفلکس‌ها، دامنه حرکتی و وجود هرگونه بی‌حسی یا ضعف در اندام‌ها، می‌تواند نشانه‌هایی از فشار بر اعصاب را تشخیص دهد. در دیسک کمر، معمولاً کاهش قدرت در عضلات خاص و درد تیرکشنده در امتداد مسیر عصب مشاهده می‌شود. در مقابل، در تنگی کانال نخاعی، ضعف عمومی‌تر و گاهی دوطرفه در پاها به‌ویژه هنگام راه رفتن خود را نشان می‌دهد.
در گام بعد، تصویربرداری باMRI تصویربرداری با تشدید مغناطیسی انجام می‌شود. MRI یکی از دقیق‌ترین روش‌ها برای مشاهده ساختارهای نرم مانند دیسک‌ها، اعصاب و نخاع است. در بیماران مبتلا به دیسک کمر، بیرون‌زدگی دیسک به‌وضوح دیده می‌شود که ممکن است بر روی یک یا چند ریشه عصبی فشار وارد کند. اما در تنگی کانال نخاعی، کاهش قطر کانال نخاعی، تنگ شدن فضای اطراف اعصاب و گاه ضخیم‌شدگی رباط‌ها مشخص است.
در برخی موارد، به‌ویژه زمانی که علائم با نتایج MRI همخوانی کامل ندارد، پزشک از نوار عصب و عضله (EMG) کمک می‌گیرد. این آزمون با بررسی عملکرد الکتریکی اعصاب و عضلات، به پزشک کمک می‌کند تا شدت آسیب عصبی را ارزیابی کند و تشخیص افتراقی بین دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی را دقیق‌تر انجام دهد.
ترکیب این سه روش تشخیصی—معاینه، MRI و نوار عصب—نقش اساسی در تعیین نوع آسیب و میزان آن ایفا می‌کند و از درمان‌های نادرست جلوگیری می‌کند.
روش‌های درمان دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی
درمان دیسک کمر
درمان دیسک کمر بسته به شدت بیرون‌زدگی دیسک، محل آن و علائم بیمار متفاوت است. بسیاری از بیماران با استفاده از دارو و فیزیوتراپی بهبودی می‌یابند. اگر بیرون‌زدگی دیسک باعث فشار بر ریشه عصب و علائمی مانند بی‌حسی یا درد مداوم شود، درمان‌های تخصصی‌تری نیاز است.
در ابتدا داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی مانند ایبوپروفن یا دیکلوفناک تجویز می‌شوند. در موارد شدیدتر، شل‌کننده‌های عضلانی یا داروهای ضد درد مرکزی ممکن است استفاده شوند. تزریق کورتون در ناحیه اپیدورال نیز در موارد حاد مفید است.
فیزیوتراپی با تمرینات تقویتی، کاهش فشار روی دیسک‌ها و بهبود انعطاف‌پذیری ستون فقرات بسیار مؤثر است. همچنین، تکنیک‌هایی مانند تحریک الکتریکی عصب، ماساژ و تمرینات تعادلی به کنترل علائم کمک می‌کنند.
اگر درمان‌های غیرتهاجمی موثر نباشند یا در شرایط اورژانسی، جراحی دیسک ممکن است لازم شود. رایج‌ترین جراحی‌ها شامل دیسککتومی یا جراحی میکروسکوپیک هستند. در موارد خاص، ممکن است پروتز دیسک یا جراحی لیزری به کار رود. تصمیم به جراحی باید با مشاوره متخصص مغز و اعصاب یا جراح ستون فقرات انجام شود.
درمان تنگی کانال نخاعی
تنگی کانال نخاعی معمولاً به‌طور تدریجی آغاز می‌شود و با علائمی مانند درد، بی‌حسی یا اختلال در راه رفتن شدت می‌یابد. درمان‌های محافظه‌کارانه شامل داروهای ضدالتهاب، فیزیوتراپی و تزریق کورتون هستند. این درمان‌ها به کاهش التهاب و فشار بر ریشه‌های عصبی کمک می‌کنند.
فیزیوتراپی در این زمینه بسیار مهم است. تمرینات خاص برای تقویت عضلات ستون فقرات و کاهش فشار بر اعصاب فشرده طراحی می‌شوند. استفاده از دوچرخه ثابت، راه رفتن با عصا یا واکر نیز به تسکین درد کمک می‌کنند.
اگر درمان‌های غیرجراحی مؤثر نباشند، جراحی لامینکتومی معمولاً مطرح می‌شود. این عمل شامل برداشتن بخش کوچکی از استخوان لامینا برای باز کردن فضای بیشتر برای نخاع است. در برخی موارد، عمل فیوژن همراه با لامینکتومی انجام می‌شود. این جراحی‌ها به کاهش فشار روی نخاع و اعصاب و بهبود عملکرد حرکتی کمک می‌کنند.
نقش ورزش و فیزیوتراپی در بهبود و پیشگیری از دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی
ورزش و فیزیوتراپی نقش مهمی در پیشگیری و درمان دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی دارند. فعالیت بدنی منظم می‌تواند از بروز این مشکلات جلوگیری کرده و در صورت وجود بیماری، روند بهبود را تسریع کند. هر تمرین باید تحت نظر متخصص انجام شود.
در درمان دیسک کمر، تمرینات تقویتی برای عضلات شکم و کمر به بهبود تعادل ستون فقرات و کاهش فشار روی دیسک‌ها کمک می‌کنند. همچنین، اصلاح وضعیت نشستن، ایستادن و خوابیدن از عود درد و اسپاسم جلوگیری می‌کند. ورزش‌های کم‌فشار مانند پیاده‌روی، شنا و دوچرخه‌سواری ثابت، برای بیمارانی که دچار دیسک کمر هستند مناسب است.
در تنگی کانال نخاعی، تمریناتی که بدن را به سمت جلو خم می‌کنند، مانند نشستن روی دوچرخه ثابت، فشار را از روی اعصاب کاهش می‌دهند. تقویت عضلات ران و ساق پا به بهبود تعادل و کاهش خطر افتادن در سالمندان کمک می‌کند. تمرینات کششی هدفمند و حرکات کنترل‌شده انعطاف‌پذیری ستون فقرات را حفظ می‌کنند.
نتیجه‌گیری
درمان دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی نیاز به رویکردی چندجانبه دارد. دارو، فیزیوتراپی و ورزش، همراه با جراحی در صورت لزوم، برای درمان مؤثر این بیماری‌ها ضروری هستند. همکاری فعال بیمار و اصلاح سبک زندگی، به نتیجه پایدار و مؤثر کمک می‌کند.
زمان مراجعه به پزشک و عوارض بی‌توجهی به دیسک کمر یا تنگی کانال نخاعی
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
اگرچه بسیاری از دردهای کمر ممکن است با استراحت، داروهای مسکن و روش‌های ساده خانگی بهبود یابند، اما در مورد بیماری‌هایی مانند دیسک کمر یا تنگی کانال نخاعی، تشخیص زودهنگام و درمان به‌موقع اهمیت حیاتی دارد. بی‌توجهی به علائم اولیه این بیماری‌ها می‌تواند باعث پیشرفت مشکل و بروز آسیب‌های جبران‌ناپذیر عصبی شود.
علائمی که نیاز به مراجعه فوری به پزشک دارند، عبارتند از:
درد شدید و مداومی که با استراحت یا درمان‌های خانگی کاهش نمی‌یابد.
انتشار درد از ناحیه کمر به باسن، ران و پاها، به‌ویژه اگر به‌صورت تیر کشنده یا سوزشی باشد.
احساس گزگز، بی‌حسی یا مورمور شدن در پاها یا کف پا، به‌ویژه اگر دوطرفه باشد یا گسترش یابد.
ضعف عضلانی در یک یا هر دو پا، که می‌تواند به سختی در راه رفتن یا حتی زمین خوردن منجر شود.
بی‌اختیاری ادرار یا مدفوع (نشانه‌ی اورژانسی اختلال در اعصاب انتهایی نخاع).
ناتوانی در راه رفتن بیش از چند دقیقه بدون درد، ضعف یا سنگینی در پاها.
اهمیت مراجعه به متخصص:
در صورت مشاهده هر یک از این نشانه‌ها، مراجعه سریع به پزشک متخصص مغز و اعصاب یا جراح ستون فقرات ضروری است. تأخیر در پیگیری می‌تواند باعث تشدید فشار بر اعصاب نخاعی و در نتیجه کاهش دائمی عملکرد عضلات، بی‌اختیاری یا حتی ناتوانی حرکتی شود. پزشک با انجام معاینه بالینی، بررسی سابقه بیمار، تصویربرداری (مانند MRI)، و در صورت لزوم انجام نوار عصب و عضله، نوع بیماری و شدت آن را تشخیص داده و درمان مناسب را تجویز می‌کند.
عوارض بی‌توجهی به درمان دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی
نادیده گرفتن علائم یا خوددرمانی طولانی‌مدت بدون بررسی تخصصی، ممکن است منجر به آسیب‌های غیرقابل جبران شود. در ادامه، به تفکیک برخی از عوارض مهم این دو بیماری مزمن و تحلیل‌برنده آورده شده است:
عوارض ناشی از دیسک کمر درمان‌نشده:
فشار طولانی‌مدت بر ریشه‌های عصبی می‌تواند باعث آسیب دائمی عصب شود.
ضعف پیشرونده در پاها و حتی آتروفی (لاغر شدن) عضلات درگیر.
بروز اختلالات حسی ماندگار مانند بی‌حسی کامل یا سوزش دائمی.
بی‌اختیاری ادرار یا مدفوع در صورت آسیب شدید به عصب‌های کنترل‌کننده لگن.
ابتلا به درد مزمن و مقاوم به درمان که ممکن است کیفیت زندگی را به‌شدت کاهش دهد.
عوارض تنگی کانال نخاعی درمان‌نشده:
ناتوانی در راه رفتن مستقل حتی در فواصل کوتاه (مثلاً درون خانه).
افزایش احتمال زمین‌خوردن و شکستگی‌های ثانویه به دلیل ضعف و ناپایداری عضلات.
بی‌حسی، ضعف یا فلج پیشرونده پاها.
بی‌اختیاری یا احساس عدم تخلیه کامل مثانه.
وابستگی شدید به دیگران و کاهش چشمگیر کیفیت زندگی.
هرگونه تأخیر در تشخیص و درمان دیسک کمر یا تنگی کانال نخاعی ممکن است هزینه‌ای سنگین به‌صورت ناتوانی جسمی یا وابستگی دائمی به اطرافیان در پی داشته باشد. با این حال، در صورت مراجعه به‌موقع و آغاز درمان اصولی (اعم از دارویی، فیزیوتراپی یا در صورت لزوم جراحی)، در بسیاری از بیماران می‌توان جلوی پیشرفت بیماری را گرفت و عملکرد حرکتی و کیفیت زندگی را بهبود بخشید.
جمع‌بندی نهایی: کدام خطرناک‌تر است؟ و چه باید کرد؟
پاسخ قطعی به این پرسش که «کدام یک خطرناک‌تر است؟» آسان نیست؛ چرا که دیسک کمر و تنگی کانال نخاعی هر دو از بیماری‌های مهم ستون فقرات‌اند که می‌توانند زندگی فرد را به‌شدت تحت تأثیر قرار دهند. اما این دو مشکل در نحوه بروز، شدت پیشرفت و گزینه‌های درمانی تفاوت‌هایی دارند.
ویژگی‌های دیسک کمر:
معمولاً به‌صورت ناگهانی آغاز می‌شود.
با درد تیرکشنده در پا، کاهش دامنه حرکت و گاهی ضعف عضلات همراه است.
در بسیاری از موارد با درمان‌های غیرجراحی مانند فیزیوتراپی، دارودرمانی یا استراحت بهبود می‌یابد.
در صورت بی‌توجهی، می‌تواند به بی‌اختیاری یا حتی فلج دائمی منتهی شود.
ویژگی‌های تنگی کانال نخاعی:
اغلب روندی تدریجی دارد و بیشتر در میانسالی یا سالمندی بروز می‌کند.
با علائمی مانند درد دوطرفه پاها، ضعف حرکتی و ناتوانی در راه رفتن همراه است.
در مراحل پیشرفته، معمولاً نیاز به جراحی یا روش‌های تهاجمی دارد.
تأخیر در درمان ممکن است منجر به ناتوانی برگشت‌ناپذیر شود.
در صورت مشاهده علائم، به چه پزشکی مراجعه کنیم؟
برای تشخیص دقیق و انتخاب مسیر درمان، باید به متخصص مغز و اعصاب (نورولوژیست) یا جراح مغز و اعصاب (نوروسرجن) مراجعه کنید. این پزشکان با بهره‌گیری از روش‌هایی مانند معاینه عصبی، ام‌آر‌آی و نوار عصب می‌توانند منشأ اصلی علائم شما را مشخص کرده و مؤثرترین روش درمانی را پیشنهاد دهند.
همین حالا اقدام کنید!
اگر با نشانه‌هایی مانند درد مداوم در پا، گزگز و بی‌حسی اندام‌ها، ضعف حرکتی، یا اختلال در راه رفتن مواجه هستید، درنگ نکنید. تشخیص زودهنگام، کلید پیشگیری از آسیب‌های جبران‌ناپذیر و پرهزینه است.
توصیه نهایی: مراقب ستون فقرات خود باشید
پیشگیری همیشه آسان‌تر و کم‌هزینه‌تر از درمان است. با حفظ فعالیت بدنی منظم، نشستن و ایستادن صحیح، کنترل وزن، و مراجعه به‌موقع به پزشک، می‌توان از بروز یا تشدید بسیاری از مشکلات ستون فقرات جلوگیری کرد.
برای دریافت مشاوره تخصصی، همین حالا با ما تماس بگیرید!
مرکز ما با همکاری بهترین پزشکان متخصص کمر و ستون فقرات، همراه با جدیدترین تجهیزات تشخیصی و تیم درمانی حرفه‌ای، آماده ارائه خدمات تشخیص، درمان و توان‌بخشی تخصصی است.
ما در کنار شما هستیم تا دوباره به زندگی سالم، فعال و بدون درد بازگردید.
جراح و متخصص ارتوپدی – جراحی های فوق تخصصی دست و زانو